Gattaca(1997)

Να πιω στο ποτήρι κάθε σκηνή αυτής της απόλυτης ταινίας φαντασίας που ακούει στο όνομα Γκάταγκα. Γιατί η απόλυτη ταινία φαντασίας; Είναι το παρόν ηλίθιε!! Στηριζόμενη στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου φτιάχνει ένα μελλοντικό που δε μας φαίνεται ούτε ξένος ούτε μη οικείος αλλά σίγουρα άκρως εφιαλτικός. Τι έχουμε λοιπόν στον κόσμο που ζούμε; Έχουμε κοινωνική και κάθε είδους ανισότητα όποιος γεννηθεί από πλούσιους γονείς έχει όλες τις πιθανότητες να πετύχει κάτι από φτωχούς δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Αλλά έχουμε και ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό; Μα φυσικά στον εφιαλτικό κόσμο του Γκάταγκα: Εκεί ο ρατσισμός έχει γίνει μια καθαρά επιστημονική υπόθεση. Αν γεννηθείς με φυσικό τρόπο και χωρίς ισχυρά γονίδια τότε απορρίπτεσαι από τα τεστ και δεν μπορείς να επιβιώσεις στην ελεύθερη αγορά των εταιριών όπως αν έχεις καλά γονίδια ενώ άμα έχεις πολύ καλά γονίδια μπορεί να προσληφθείς και στην αστυνομία και στο κέντρο της Γκάταγκα, εκεί που ελέγχονται οι πτήσεις προς διάστημα. Οι φτωχοί δε μπορούν πλέον ούτε να επαναστατήσουν ούτε να λουφάρουν ούτε και να ελπίζουν σε κάποια αλλαγή του συστήματος όπως έγινε με τη σκλαβιά των μαύρων παλιότερα γιατί τα δεδομένα μιλάνε από μόνα τους: έχουν χειρότερο DNA.  Μέσα σε αυτό το πλαίσιο όπου κάθε σκέψη για έρωτα και για αλλαγές είναι ανύπαρκτη  ξεδιπλώνεται το μαγευτικό σενάριο του Άντριου Νικόλ και η ιστορία του Βίνσεντ Φρίμαν (Έθαν Χοκ ) που πάει κόντρα σε όλα. Γιατί από μικρός ο Φρίμαν( καθόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος) ποτέ δεν αποδέχτηκε εντελώς την ανωτερότητα του γενετικά υπερέχοντος αδερφού του και ας έδειξαν οι εξετάσεις πως θα πεθάνει στα 32 και ας τον νικούσε συνέχεια. Αντίθετα ο Βίνσεντ ονειρευόταν ταξίδια στο διάστημα και άλλα τέτοια για αυτό και έστησε μια κομπίνα με έναν «τέλειο» αθλητή (Τζουντ Λο) που είχε μείνει όμως ανάπηρος και που  του έδινε σταδιακά το DNA του για να μπει στο κέντρο εκτοξεύσεων κα μαζί να τα οικονομήσουν. Όμως μια βδομάδα πριν τα όνειρα γίνουν πραγματικότητα ένας φόνος λαμβάνει χώρα ενώ  ο Βίνσεντ καψουρεύεται και μια υπαλληλο της Γκάταγκα ( Ούμα Θέρμαν). Απο εκεί και πέρα η αγωνία χτυπάει κόκκινο οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη για να καταλήξει όλο αυτό σε ένα φινάλε-θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης,  αφήνοντας όπως κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του πολλά αναπάντητα ερωτηματικά έτσι για να χουμε να συζητάμε! Το σενάριο λοιπόν απ όπου ξεκινάνε όλα μαγευτικό χωρίς αμφιβολία, αλλά τίποτα απ όλα αυτά δε  θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε τις ωραίες ερμηνείες και την εντυπωσιακή σκηνοθεσία που επίσης ανέλαβε ο Άντριου Νικόλ και όπως το έθεσε ο ίδιος: Δεν είχαμε λεφτά για να χτίσουμε ένα καινούριο κόσμο και έτσι ξαναχτίσαμε ένα παλιό. Πόσο παλιό; Αρκετά αφού όλη η ταινία θυμίζει τα φιλμ νουάρ της δεκαετίας του 40 μέσα στην κλασσική ατμόσφαιρά εκείνης της εποχής, που τόσο εντυπωσιακά ανέδειξε ο αμερικανικός κινηματογράφος μέσα από τις ταινίες του Μπογκάρτ και άλλων. Για αυτό και δε γίνεται ευτυχώς καμία παραχώρησης της ουσίας υπέρ της δράσης. Έτσι λοιπόν όλα προσεγμένα  στην εντέλεια (ακόμα και το όνομα Gattaca προέρχεται από τη σύνθεση των τεσσάρων ουσιών του DNA), αλλά παρόλα αυτά η ταινία ήταν εισπρακτική αποτυχία. Κρίμα γιατί  έτσι δεν έγιναν πολλές τέτοιες προσπάθειες στη συνέχεια, αλλά το Γκάταγκα είναι μια ταινία που μας κάνει σοφότερους  ένας διανοητικός, καλλιτεχνικός και σκηνοθετικός θρίαμβος που παίρνει φυσικά 10/10