O bro where art though? (2000)΄:
Με τον μεγάλο Λεμπόφσκι οι αδερφοί Κοέν δημιούργησαν κατά τη γνώμη τη δικιά μου την τέλεια ταινία. Έτσι, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως θα σταματούσαν κάπου εκεί, αλλά ευτυχώς είχαν και άλλα να πουν με τρανό παράδειγμα το o bro where art thou ένα χρόνο μετά. Για αρχή λίγα λόγια για τον ευφυή τίτλο της ταινίας: Μια από τις πιο κλασσικές κωμωδίες του ΄40 ήταν το road movie Sallivans Travels, εκεί που ένας σκηνοθέτης έμπλεκε με τον υπόκοσμο προκειμένου να νιώσει τον παλμό του και να δημιουργήσει μια ταινία με αυτό τον τίτλο. Ε αυτή είναι η ταινία που υποτίθεται θα γύριζε και τώρα την γύρισαν τα δυο αδέρφια. Έτσι οι αδερφοί Κοέν επιστρέφουν στη Αμερική της δεκαετίας του΄30 και φτιάχνουν μια ταινία ισάξια με τα Ταξίδια του Σάλλιβαν. Πώς το κατάφεραν; Γυρίζοντας ακόμα πιο πίσω και συγκεκριμένα στον Όμηρο. Γιατί η ταινία δεν είναι τίποτε άλλο από τη μεταφορά της Οδύσσειας στην Αμερική εκεί που τρεις φυλακισμένοι δραπετεύουν και ψάχνουν να βρουν την Ιθάκη, που για την Αμερική είναι ο κρυμμένος θησαυρός, ο πλουτισμός: Μόνο που αυτός ο θησαυρός είναι ανύπαρκτος τελικά και να η πλήρης αποδόμηση του αμερικάνικου ονείρου με τον πιο σατανικό και παιγνιώδη τρόπο!! Και φυσικά εκεί μέσα στο ταξίδι της Αμερικής που είναι χώρα μαγική όλα και Κύκλωπες και σέξι σειρήνες και άπιστες Πηνελόπες και μνηστήρες. Αλλά η Αμερική έχει και άλλα πράγματα από τη μια μεριά ηλίθιους κλέφτες πολιτικάντηδες και από την άλλη την πρωτοπορία στις τεχνολογίες στις επιστήμες με το ραδιόφωνο να αλλάζει τα πάντα τη δεκαετία εκείνη. Φυσικά όλα αυτά δε θα είχαν καμία σημασία αν δε συνέτρεχαν δυο παράγοντες: Αφενός το καταπληκτικό χιούμορ που δε σε αφήνει να αγιάσεις ( σε μια σκηνή φόρος τιμής και αποδόμησης του γουέστερν ο άνθρωπος δίχως όνομα δε μπορεί να βρει δουλεία στην ελεύθερη οικονομία λόγω της ανωνυμίας του!!), και αφετέρου οι τρεις εξαιρετικά δομημένοι και αστείοι χαρακτήρες. Πρόκειται για την απόλυτη αντίθεση : από τη μια οι δυο εντελώς αγράμματοι, θρησκόληπτοι πανηλίθιοι αλλά καλοί άνθρωποι αλλά και κακοποιοί. Και από την άλλη στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του ο Τζορτζ Κλούνει σε ρόλο του Οδυσσέα εξυπνάκιας αλλά καθόλου πολυμήχανος όπως ο ΄΄παλιός΄΄, μορφωμένος αλλά άκρως σνομπ και ψωνάρα, μόνιμα εκνευρισμένος που όλα δείχνουν να απέχουν δυο ώρες από εκεί που βρίσκεται, μόνιμα ερωτευμένος , με έφεση στο να τρώει ξύλο εν τέλει το ίδιο ηλίθιος και συμπαθητικός με τους συντρόφους του!! Δεν είναι τόσο καλό όσο ο Big Lebowski απλά γιατί δε θα μπορούσε να είναι- κατά τα άλλα 10/10!!
Με τον μεγάλο Λεμπόφσκι οι αδερφοί Κοέν δημιούργησαν κατά τη γνώμη τη δικιά μου την τέλεια ταινία. Έτσι, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως θα σταματούσαν κάπου εκεί, αλλά ευτυχώς είχαν και άλλα να πουν με τρανό παράδειγμα το o bro where art thou ένα χρόνο μετά. Για αρχή λίγα λόγια για τον ευφυή τίτλο της ταινίας: Μια από τις πιο κλασσικές κωμωδίες του ΄40 ήταν το road movie Sallivans Travels, εκεί που ένας σκηνοθέτης έμπλεκε με τον υπόκοσμο προκειμένου να νιώσει τον παλμό του και να δημιουργήσει μια ταινία με αυτό τον τίτλο. Ε αυτή είναι η ταινία που υποτίθεται θα γύριζε και τώρα την γύρισαν τα δυο αδέρφια. Έτσι οι αδερφοί Κοέν επιστρέφουν στη Αμερική της δεκαετίας του΄30 και φτιάχνουν μια ταινία ισάξια με τα Ταξίδια του Σάλλιβαν. Πώς το κατάφεραν; Γυρίζοντας ακόμα πιο πίσω και συγκεκριμένα στον Όμηρο. Γιατί η ταινία δεν είναι τίποτε άλλο από τη μεταφορά της Οδύσσειας στην Αμερική εκεί που τρεις φυλακισμένοι δραπετεύουν και ψάχνουν να βρουν την Ιθάκη, που για την Αμερική είναι ο κρυμμένος θησαυρός, ο πλουτισμός: Μόνο που αυτός ο θησαυρός είναι ανύπαρκτος τελικά και να η πλήρης αποδόμηση του αμερικάνικου ονείρου με τον πιο σατανικό και παιγνιώδη τρόπο!! Και φυσικά εκεί μέσα στο ταξίδι της Αμερικής που είναι χώρα μαγική όλα και Κύκλωπες και σέξι σειρήνες και άπιστες Πηνελόπες και μνηστήρες. Αλλά η Αμερική έχει και άλλα πράγματα από τη μια μεριά ηλίθιους κλέφτες πολιτικάντηδες και από την άλλη την πρωτοπορία στις τεχνολογίες στις επιστήμες με το ραδιόφωνο να αλλάζει τα πάντα τη δεκαετία εκείνη. Φυσικά όλα αυτά δε θα είχαν καμία σημασία αν δε συνέτρεχαν δυο παράγοντες: Αφενός το καταπληκτικό χιούμορ που δε σε αφήνει να αγιάσεις ( σε μια σκηνή φόρος τιμής και αποδόμησης του γουέστερν ο άνθρωπος δίχως όνομα δε μπορεί να βρει δουλεία στην ελεύθερη οικονομία λόγω της ανωνυμίας του!!), και αφετέρου οι τρεις εξαιρετικά δομημένοι και αστείοι χαρακτήρες. Πρόκειται για την απόλυτη αντίθεση : από τη μια οι δυο εντελώς αγράμματοι, θρησκόληπτοι πανηλίθιοι αλλά καλοί άνθρωποι αλλά και κακοποιοί. Και από την άλλη στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του ο Τζορτζ Κλούνει σε ρόλο του Οδυσσέα εξυπνάκιας αλλά καθόλου πολυμήχανος όπως ο ΄΄παλιός΄΄, μορφωμένος αλλά άκρως σνομπ και ψωνάρα, μόνιμα εκνευρισμένος που όλα δείχνουν να απέχουν δυο ώρες από εκεί που βρίσκεται, μόνιμα ερωτευμένος , με έφεση στο να τρώει ξύλο εν τέλει το ίδιο ηλίθιος και συμπαθητικός με τους συντρόφους του!! Δεν είναι τόσο καλό όσο ο Big Lebowski απλά γιατί δε θα μπορούσε να είναι- κατά τα άλλα 10/10!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου